خداشناسی

هر صفتی متناسب با محل آن تجلی می کند. خدای متعال نسبت به مومنان رحیم است اما نسبت به معاندین و کافر، رحیم نیست چونکه آنها مستحق این رحمت نیستند و بذل این رحمت با حکمت الهی منافات دارد. البته رسیدن به رحمت خویش را برای ما بسیار آسان نموده است. و تنها کسانی همیشه در غضب خدای متعال خواهند بود که زشتی و خباثت تمام وجود آنها را فراگرفته باشد.

محبت مادر به قدری زیاد است که بسیاری از مادران وقتی بین صلاح فرزند و عاطفه مادری تزاحمی ایجاد می گردد نمی توانند مصلحت فرزند را بر عاطفه مادری ترجیح دهند و دلسوزی بیش از حد در برخی مواقع مانع رفتن فرزند به مسیری که حقیقتا به صلاح اوست می شود، اگر چه خداوند به احترام مقام بلند مادر و پدر اطاعت از آنها را حتی در این موارد نیز تا جائی که این خواسته مادر منجر به شکستن حریم واجب و یا ارتکاب حرامی نشود بر فرزند تکلیف می نماید، لکن در خواسته ها و اوامر الهی به همین قدر هم چیزی از مصلحت بندگان فروگذار نمی شود.

میزان ستاریت پروردگار نسبت به هر کس به تناسب لیاقت، شایستگی و درجات قرب او در پیشگاه خداوند است. از این رو خداوند برای کافرین لجوج و مفسدانی که بی باکانه و بدون هیچ ترس و واهمه از آشکار شدن جرم، به گناه و معصیت شان ادامه می دهند، ستاریتی قرار نداده و عیب پوشی نمی کند. ستاریت نسبت به مومنان نیز به تناسب درجات ایمانی آنان بستگی دارد.

شکی نیست که مکر الهی همان مکر صحیح و ممدوح است یعنی نقشه های شیطانی ستمکاران را باطل می فرماید، زیان های مکر آنها را به خودشان بر می گرداند، دین و طرفداران آن را بر دشمنان غالب می فرماید. دیگر آنکه مکر الهی، مکر جزائی و ثانوی اسث و عین عدل است، یعنی در برابر مکر گنهکاران و ستم پیشه گان به آنها مکر می فرماید.